Ingezonden bericht – Honden met vuurwerkfobie

– ingezonden bericht –

Twee nieuwjaarsmiddagen geleden zag ik mijn twee bordercollies veranderen van onschuldige levensgenieters in een wezens die al niet meer weten waarheen ze moeten vluchten als ik een nietpistool gebruik. De oorzaak ligt voor de hand. Ik kwam met Paco en de kreupele Max terug van de dagelijkse wandeling door het bos achter de Gasterije naar huis op Gagels 41. Ter hoogte van huize Mulder zie ik een jongen midden op de weg voor nummer 31 aanstalten maken om vuurwerk te ontsteken. Ik roep of hij even wil wachten, zie hem opkijken, hij moet registreren dat er twee honden aankomen en laat vervolgens een bom ontploffen waarvan ik betwijfel of hij wel legaal was. De honden wisten niet hoe gauw ze naar huis moesten komen, zelfs Max wist de pijn van zijn artrose even te vergeten en liep sneller dan ik.

Als er iets is wat me heel boos maakt, is het wel kinderen die honden de doodschrik aanjagen, al zou het maar met een knalerwt zijn. Dus ik verwoord mijn woede naar een groepje pubers bij de voordeur, waarvan er een vindt dat ik maar moet dimmen.

Thuisgekomen ben ik nog niet gaan zitten of er ontploft eenzelfde bom vlak voor mijn voordeur. De ramen trillen in hun sponning, mijn jongste hond vliegt van angst bij mij op schoot en door het raam zie ik dezelfde jongens zich op de fiets uit de voeten maken.

Ik gun iedereen zijn lolletje en als kind ging ik ook te gek op vuurwerk, maar ik zou het al een enorme winst vinden als het geweld zich zou beperken tot de uren rond oo.oo uur op oudejaarsnacht. En ik zou vuurwerk enthousiasten willen vragen rekening te houden met de natuur, in dit geval met honden en misschien ook katten, al zie ik ook vaak vogels in paniek wegvliegen bij geknal.

Dat brengt me bij het carbidschieten op het fraaie grastapijt van de Gasterije, dat na een jaar nog niet helemaal is hersteld van de traditie, terwijl in het bos er vlak achter nog altijd een berg gedumpt kalkresidu ligt. Vorig jaar maakte ik op 30 of 31 december dezelfde middagwandeling met Max en Paco en ik zie ik op de heenweg een bestelwagen het terrein van de Gasterije op rijden. Even later wordt duidelijk dat het om de voorbereiding van het traditionele carbidschieten gaat, wanneer ik de eerste proefontploffingen hoor waarvan mijn honden in elkaar duiken en gedesoriënteerd raken. De dreunen gaan door tot en met de terugweg. Bij een opening in de heg rond het veld roep ik of ze even willen wachten, dank je, het blijft stil tot Gagels nr. 11 en ik zie de honden er opnieuw de sokken in zetten, terwijl Max bijna over zijn kreupele poten struikelt. Ook hier zou ik het al een stap vooruit vinden wanneer het doffe gedreun zich beperkt tot de uren die ervoor bedoeld zijn. Op die manier kunnen hondenbezitters hun wandelingen rond die stressdagen een beetje plannen.

Bob Snoijink